Als je een ander iets aandoet doe je het jezelf ook aan
Als je iemand bedriegt, bedrieg je jezelf ook. En eigenlijk geldt dit voor alles. Als jij iemand pijn doet, doe je jezelf pijn. Als jij iemand dupeert, dupeer je jezelf. Als jij niet eerlijk bent, naar iemand, ben je niet eerlijk naar jezelf. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hoe kan het dat als je iets naar een ander doet, je het ook naar jezelf doet! Hoe steekt dat in elkaar. Het werkt als volgt. Ik wordt boos op iemand, dat is een emotie, die boosheid voel ik in mijzelf, als ik mijn boosheid op een ander richt. Ik doe mijzelf dus die boosheid aan. Zo werkt het ook met bedriegen. Dan gooi ik die boosheid neer bij de ander, die bal wordt teruggekaatst, dus blijf ik de boosheid in mij voelen. Het lost niet op.
Ik bedrieg iemand, ik ben dus niet helemaal eerlijk naar die ander. Door dit te doen, verloochen ik mijzelf ook, ik bedrieg dus mijzelf er ook mee. Alles wat je een ander aandoet, voel jij zelf ook. Als ik iemand iets niet gun, daarmee zeg je in feite. Ik gun het mijzelf ook niet. Zo leven veel mensen, met afgunst, met jaloezie, vol met leugens naar anderen. En dat alles brengt allemaal emoties met zich mee, die je diep van binnen voelt. Daar moet jij mee dealen en dat lukt je niet. Dat lukt niemand, of je moet gewetenloos zijn.
Als je dit in gaat zien en kunt begrijpen, dan ga je anders denken en anders doen. Dan ga je als vanzelf iedereen alles gunnen, want als je dat doet, gun je het jezelf ook en het mooie daar weer van is, dat het jou blij en gelukkig maakt. Zo verdwijnen heel veel negatieve ladingen in je.
Hetzelfde geldt voor boos worden. Je kunt op iemand boos worden en wat voel je diep van binnen? Gevoelens van haat, agressie, een malend hoofd, onbegrip, valsheid, je kunt die ander wel iets aan doen. Dat komt, omdat je boos bent op die ander, maar daardoor vergiftig je ook jezelf. Moet je dan nooit meer boos zijn? Nee, op een andere manier. Als iemand in jouw ogen iets doet, wat je boos maakt. Geef aan wat het met je doet, als die persoon zo doet. Geef aan dat het je boos maakt. Dan uit je je boosheid ook, maar op een hele andere manier. Door het te zeggen, ben je direct van je boze gevoelens af.
Wat we meekrijgen als kind zijnde, is niet naar onszelf kijken, maar naar anderen kijken. Die doen ons iets aan, die veroorzaken bij ons de leed. En zo ontstaat het dus dat we al die negatieve gevoelens een ander voor de voeten gooien en denken dat we er vanaf zijn. Niets is minder waar. We blijven er mee rondlopen. We hebben het namelijk er niet uitgegooid, we hebben ons nog bozer gemaakt, dan we al waren.
En jouw boze reactie naar de ander toe, roept van de ander ook weer een boze reactie op. Die voelt zich door jou aangevallen. Er wordt niets opgelost zo, het wordt alleen maar groter gemaakt. En zo ontstaan gigantische vetes onderling waarbij de haat en de nijd niet van de lucht zijn. En we blijven maar boos op die ander. We ontladen niets van dat gevoel, als we naar een ander blijven wijzen.
We ontdoen ons hier pas van, als we gaan uiten wat er met ons gebeurt, als een anders ons boos maakt. Dat uiten is aangeven, dit doet het met mij, als jij zo doet of gedraagt. Als je het zo aanpakt, dan verklaar je jouw gevoel, dan laat je zien wat het met jou doet. Daar kan de ander iets mee en jij bent de gevoelens van boosheid dan ook echt kwijt.
Let er maar eens op, er is bijna niemand die dit op deze manier doet. We stapelen eerst een heleboel negatieve gevoelens op, want we durven ze niet te uiten, we voelen ze vaak eerst niet eens. Pas als het elke keer weer gebeurt, gaat er ergens een lampje branden, maar dan is het al te laat. Dan komt er een stortvloed en hoort de ander jou briesen en brullen. Die duikt vervolgens weg. Weg relatie, weg vriendschap, weg mooi contact.
Zo heb ik het niet bedoeld en gewild. Nee natuurlijk niet, maar het gebeurt aan de lopende band. Laat een medium of paragnost je hier eens in begeleiden, dat je leert je gevoelens te uiten in plaats van ze bij een ander neer te leggen. Die kan toch niet ruiken of jij ergens boos om wordt ja of nee.
