Familievetes geven alleen maar verliezers
Het komt vaker voor dan je denkt, ruzie tussen familieleden, die zover kunnen escaleren dat de een de ander nooit meer wilt spreken en zien. Of elkaar zo het leven zuur blijven maken, dat dit uitloopt op onderlinge gevechten. Hoe ontstaan familie vetes en waarom hakken deze er vaak nog meer in dan een vete met een ander! Familie zoek je niet uit, die krijg je er gratis en voor niets bij. Vetes kunnen overal ontstaan en kennen in feite ook alleen maar verliezers. Want niemand zit te wachten op een vete, alhoewel, er zijn er die het uitlokken, het er naar maken en niet stoppen, totdat ze een ander kapot hebben gemaakt.
Het zit in de mens, als een soort van duivel. Die koste wat kost een ander pijn wil doen. Wat ook in de mens zit is liefde en die wil niemand pijn doen. En zo heeft elk mens dus van alles een beetje en als dat beetje aandacht krijgt en het is net dat negatieve beetje, dan gaat het mis. Het negatieve wordt dan getriggerd, door mensen om die persoon heen. Dat kan niet anders, want welk mens ligt nu al met negativiteit en anderen de afgrond in willen helpen in zijn wieg?
Familievetes ontstaan door de mensen binnen de familie zelf. Ze willen elkaar overrulen, de les lezen, macht over elkaar hebben. Het is eigenlijk een vorm van oorlog tussen diegenen die met elkaar verbonden zijn door eenzelfde achtergrond. In plaats van een band met elkaar te hebben, is er schijnbaar iets waardoor ze aan die band, die hele speciale, willen knagen.
De belangrijkste oorzaak is het niet begrepen worden door en dit niet duidelijk kunnen aangeven. Vaak overkomt dit je in je kindertijd, dan is er een bepaalde druk waardoor je de ruimte niet krijgt te werken aan jezelf. Dat komt er dan later uit dat je anderen wilt overheersen met een vorm van dominant gedrag. Ouders die hun kinderen, als ze volwassen zijn, nog steeds de les lezen. Oom en tantes die hun zegje willen doen. In feite een kluwen van onvolwassen mensen bij elkaar die het wel weten voor een ander en dat aangeven ook. Maar zelf niet een volwassen blik op de situatie werpen en het beter weten voor een ander.
Geen enkel mens zit te wachten op bemoeienis van een ander, diegenen daargelaten die het om wat voor reden zelf niet kunnen, alleen waar leg je die grens? Die grens is niet duidelijk zichtbaar en dan gaan we al snel over elkaars grenzen heen. Dat doen we, omdat we onze eigen grenzen niet kunnen bepalen. Lukt ons niet, als we op een onvolwassen manier in het leven staan. Als je die niet kent en hanteert, ga jij zelf over je grenzen heen en laat je er overheen gaan.
Binnen families gebeurt dat al snel, omdat we dan amicaler met elkaar omgaan en vaak vanuit de meest goedbedoelde intenties niet in de gaten hebben dat we ergens aan tornen wat we beter niet kunnen doen. Een vete ontstaat vaak vanuit goedbedoelde intenties, die een ander als bemoeien ervaart.
Wat ook voorkomt, is dat binnen families jaloezie heerst en we dat vaak niet eens van onszelf weten. Dan gunnen we de ander zijn geluk niet en worden afgunstig. Eigenlijk zoals het in het leven met anderen zich ook allemaal voordoet.
Waarom hakt een familievete er harder in. Omdat je dat minder verwacht van elkaar, er zit een gedachte onder, onbewust, we zijn toch allemaal uit eenzelfde bron gekomen, dan zijn we toch lief en aardig tegen elkaar. Dat kan toch niet anders.
Dat een familievete alleen maar verliezers kent, is een gegeven. Diegenen die het overkomt, waar je je vraagtekens bij kunt zetten, kan de familie uit zijn leven bannen, er zal toch altijd in zijn systeem een gevoel van verlies zijn. Diegene die het aansticht, waar je ook je vraagtekens bij kunt zetten, ook die ervaart het als een verlies.
Hoe voorkom je een familievete, of in feite elke vete in je leven? Door niet voor een ander te willen denken. Voor een ander de problemen niet op te willen lossen en stoppen je te bemoeien met een andermans leven. Geef alleen hulp als een ander daar om vraagt en jij de ruimte, energie er voor hebt, die hulp te bieden.
