Hulpverlenende instanties
Als medium of paragnost spreek je ook diegenen die te maken hebben met hulpverlenende instanties. Dit zijn instanties waarmee je te maken krijgt bij een brand, een ongeval, een ramp, een calamiteit. Maar ook bij persoonlijke problemen van medische, psychische en sociale aard.
Er is in al die jaren dat ik als medium werk, nog niet een cliënt geweest die blij was met de hulpverlenende instantie waarmee die in aanraking was gekomen. Hiermee zeg ik niet dat deze instanties niet goed zijn, of onder de maat werken, daar heb ik geen mening over en geen recht toe.
Wat ik wel kan constateren is, dat veel mensen absoluut niet blij zijn met de begeleiding. De opmerkingen er over zijn: ze bemoeien zich overal mee, maar er gebeurt niets. Ze laten zich niet zien. Ze nemen beslissingen over mijn rug. Ik heb geen zeggenschap meer over mijn kinderen, terwijl er geen reden toe is. Ze trekken mijn partner voor. Als je ze nodig hebt, geven ze niet thuis. Allemaal een gevoel van onmacht.
Je kunt niet zo veel met deze uitspraken als medium, echter je hoort ze wel en je begrijpt diegenen ook die hun beklag er over doen. Vaak zijn het mensen die met zichzelf in een periode in hun leven zijn beland die heftig is, waarbij je het zelf soms niet allemaal meer aankunt. Of dat partijen dusdanig tegenover elkaar staan, dat een instantie nodig is om alles in goede banen te leiden.
Diegenen die er mee te maken krijgen, vinden het allen zeer moeilijk, en dat heeft een reden. Niemand zit te wachten op bemoeienis van een ander. Niemand voelt zich geroepen het heft uit handen te geven. En de onmacht die zich van hun meester maakt, ervaren ze als zeer pijnlijk.
Wat ontbreekt, is begripsvorming, goede uitleg en snelheid van handelen, hoor je als medium. Maar ook onderlinge samenwerking. Bijna allemaal die contact zoeken met spirituele hulpverleners lopen tegen een muur op en geven aan, al zouden ze maar echt naar mij luisteren en begrip tonen voor mijn situatie. Moet iemand die 2x zo jong is als ik, mij wijs gaan maken hoe of het moet. Ze stemmen niets met mij af en voel mij totaal niet gehoord. Als ik ze nodig heb, dan kan ik bellen wat ik wil, er gebeurt niets. Ben nu al een paar jaar bezig een oplossing voor de kinderen te vinden en die is er nog steeds niet. Wordt van het kastje naar de muur gestuurd.
Dit zijn de opmerkingen die mediums en paragnosten horen. De cliënten zeggen niet, we hoeven geen hulpverleners. We willen hulpverleners die echt hulp geven en niet alleen uit een boekje en de theorie voor ons klaarstaan. En die waarmaken wat ze zeggen en niet ellenlang vergaderen en dan weer met een andere aanpak komen. We weer opnieuw beginnen. Ook het aantal hulpverleners is een doorn in het oog van velen en de wisseling van hulpverleners. En wat zou het fijn zijn als ze naar me zouden luisteren, het gaat tenslotte om mij en ons.
Het is een roep om een andere kijk en een andere aanpak. De logheid en de regeltjes die mogen er wel uit, geven cliënten aan, maar ook, dat ze me begrijpen en ook iets echt doen. Dit zijn de vaak geuite opmerkingen. Met name moeders voelen zich aan hun lot overgelaten en weten zelf niet meer hoe te handelen, zeker als het om de kinderen gaat. Ze willen het goed doen, ze willen die kinderen beschermen, logisch, zit in hun oergevoel.
Als medium hoor je de vele verhalen aan. Veel kun je als medium of paragnost niet betekenen, maar je kunt er wel aandacht aan geven. En luisteren naar de verhalen, dat vinden de meesten al vaak heel erg fijn.
Ze voelen zich gehoord, gezien en dat is nou juist wat ze vaak missen. Ze ervaren de hulpverlenende instanties als een tegenwerking, terwijl dat nou juist andersom zou moeten zijn. Met begrip komen we heel ver en velen vinden dat dat nou net ontbreekt.
Begrip is ook moeilijk om te geven. Als hulpverlener heb je de situaties die je moet gaan oplossen vaak zelf niet meegemaakt. En pas als je er zelf mee hebt moeten dealen, kun je begrijpen waar de mensen die je hulp biedt, mee worstelen.
