Ik kan er niet meer omheen ik moet er nu echt doorheen

Alle gesprekken die je als medium voert, zijn mooi, op een paar na dan, diegenen die niet openstaan voor inzichten en alleen maar antwoorden willen hebben. En dat mag, maar het is zo zonde, want juist die inzichten heb je zo hard nodig om toe te kunnen werken, zelf, naar het juiste eindresultaat. Als medium heb je hier geen invloed op en laat je de klant in zijn waarde.

De mooie gesprekken zijn vooral met diegenen die bellen met een hulpvraag voor zichzelf. Ze zijn zover dat ze, na het afleggen van een barre tocht, met veel verlies van liefde, er aan toe zijn om de volgende stap naar eigenliefde te gaan zetten.

Ze snappen dat het nodig is, ze zien dat het moet, maar wat is dat moeilijk. Zo moeilijk, dat de angst ze al om de hart slaat, als ze er al aan denken. Kiezen voor zichzelf, ze kunnen er niet meer onderuit. En het mooie is, ze krijgen een kans aangeboden, in hun schoot geworpen. Daar bellen ze ook voor.

Ik heb een mooie vriendschap, zegt een vrouw, maar voel ruis op de lijn. Ik kan het nog niet goed duiden, maar ik ervaar het wel. Wat is die ruis en hoe los ik het op! Als medium voel je direct aan, dat degene die contact zoekt, geconfronteerd wordt met zichzelf en iets moet gaan doen.

Ze moet voor zichzelf gaan opkomen, ze kan er niet meer omheen, ze moet door de angst heen durven gaan en het gesprek aan durven gaan met die allerbeste vriendin. Dan zou je denken, appeltje, eitje, dat is toch allemaal niet zo moeilijk. Het zijn 2 beste vriendinnen, die zijn toch maatjes door dik en dun, dan kun je alles tegen elkaar zeggen.

De praktijk is anders, zeker als je eigen patroon er een is, van jezelf niet op de voorgrond zetten en emoties wegslikken en dat was bij deze beller het geval. Ze had het heel goed door, ze zag dat ze de macht aan haar vriendin uit handen had gegeven en geloofd niet dat dit nog terug te draaien was.

Wat je nu zegt, daarmee loop je weg voor jezelf. Het sussen van je geweten, dat je het gesprek beter maar niet aan kunt gaan. Dat klopt, dat weet ik, maar ben zo bang dat ze het niet begrijpt. Dan maak je van haar probleem jouw probleem.

Het gaat nu om jou, dat je nooit meer iets gaat wegslikken en doorslikt. Je hebt een punt bereikt dat je er echt iets mee moet. Dat voel ik ook zo en welke woorden kan ik dan het beste daarvoor gebruiken.

Wat denk je van het beginnen met een compliment, mensen die de macht naar zich toe trekken, zijn zelf ook onzeker en bang en maskeren dat op hun manier. Ze zijn dus heel ontvankelijk voor een compliment.

En als je dat compliment hebt gegeven, dan ga je daarna verder en zeg je, ben toch eigenlijk zo ongelooflijk blij met onze vriendschap, je hebt mij zo’n mooi cadeautje gegeven. Je hebt mij in laten zien dat ik mijn ruimte niet inneem, waardoor ik mijzelf niet laat zien. Door onze vriendschap zie ik dat nu heel helder in, daar wil ik je voor bedanken.

Als je het zo zegt, dan houd je het bij jezelf, respecteer je haar zoals ze is, ze heeft een compliment gehoord, je hebt haar bedankt en jij hebt datgene waar je mee zit, geuit. Eigenlijk helemaal dus niet zo ingewikkeld. Nee, zeker niet en als ze jou echt als een beste vriendin zit, dan laat ze je dat daarna voelen ook. Doet ze het niet, denk dan eens goed na wat deze vriendschap waard is, of ze respect voor je heeft. Als ze boos wordt, dan waardeert ze jouw openheid niet en kun je beter kiezen voor een einde. Dan laat je zelfrespect zien.

Je kan er dus nu echt niet meer omheen, je wordt gedwongen er doorheen te gaan. Ik zie het, ik ga het aan, ik durf het!