In competitie zijn met elkaar

Alles kan altijd twee kanten op, maar het is de kunst van het leven om de juiste balans voor jezelf te vinden in alles wat je doet en waar je mee wordt geconfronteerd. Ons hele leven worden we geconfronteerd met dingen en mensen die er voor zorgen dat we uit die balans kunnen geraken.

Er kan competitie ontstaan, zelfs al wil je dat zelf niet. Zelfs al heb jij niets kan je toch nog met iemand in aanraking komen waardoor je in competitie komt met die persoon. Dan heb jij een eigenschap, die de ander niet heeft en al weten jullie van elkaar niet dat er sprake is van competitie. Al weet je van jezelf niet dat er sprake is van competitie, het is er dan schijnbaar wel.

Als er van jouw kant totaal geen reden is de ander onderuit te willen schoffelen, kan de ander dat wel ervaren en om die reden onaardig tegen je zijn. Jij zegt dan, begrijp er niets van, was in gesprek met die en die en voelde zo’n afstand. Voelde mij tijdens dat gesprek zo onderuit gehaald. Dan is er sprake van een competitie.

Uiteraard kan het ook andersom zijn, dat jij met iemand in gesprek bent en die persoon jij misschien niet mag en je anders gaat gedragen dan naar anderen toe. Ook dan is er sprake van competitie, je doet je immers anders voor dan je bent normaliter. Dat anders voordoen, dat doe je niet omdat je de ander niet mag. Dat doe je omdat de ander iets heeft, wat jij niet hebt. En jij wilt dat ook hebben.

Vaak zijn we ons hier op geen enkele manier van bewust, maar het begint al als we klein zijn. Kinderen die met elkaar spelen en een speelgoed niet af willen geven. Kinderen die het voortouw willen nemen, koste wat kost. Kinderen die zichzelf op de borst slaan en rustig durven zeggen, ik ben beter.

Wij volwassenen zeggen dat niet meer. Die spontaniteit en eerlijkheid hebben we afgeleerd, maar dat wil niet zeggen dat we niet meer competitief zijn. Dat zijn we wel degelijk. We slikken het dus in en stapelen het op, waardoor we nog meer competitie in ons gaan voelen.

Ieder mens heeft een bepaalde vorm van competitie in zich, dat is goed, dat is je drive, tot overleven, om dingen voor elkaar te krijgen. Om dingen aan te pakken die je eerst niet durft en dan toch doet. Maar wat als de balans er in doorslaat. Wat als jij beter wilt zijn dan de rest en je onbewust er een topsport van maakt.

Dan ben je op een gegeven moment met jezelf in competitie oftewel in strijd. Dan komen daar gevoelens bij als haat, nijd, jaloezie. Reken maar dat anderen dat voelen en jou niet meer in hun buurt willen hebben. Zo’n fijn persoon ben je dan niet, niet voor jezelf en je omgeving.

Je slaat er in door. Je wilt altijd een ander overtroeven, beter zijn, het hoogste en laatste woord hebben, je wilt winnen koste wat kost.

Je wordt een hoge boom en als die veel wind vangen, valt die om. Je valt dus vanzelf een keer om, je roept het letterlijk op jezelf af.

Andersom werkt het precies hetzelfde. Als jij te weinig competitief bent, nemen andere voor jou de beslissingen, je laat dan eigenlijk over je heen lopen. Ook jij valt dan een keer om.

Het effect van het omvallen is voor beiden hetzelfde. Verlies waarbij emoties als pijn, verdriet en teleurstelling en boosheid om de hoek komen kijken. Zie je dat je beter maar in de juiste balans kunt zitten met alles, dan vaar jij de juiste koers. Maar hoe kom je daar, hoe weet je van jezelf waar je zit en of je die koers wel aan het varen bent? Mediums en paragnosten van Mastermedium geven je het antwoord.