Zorg dat de ander zijn instabiliteit jou niet uit balans haalt
We zijn nog al snel geneigd onze eigen stabiliteit heel snel overboord te gooien, zonder dat we daar erg in hebben. Je hebt zelf alles op de rit, je ontmoet een man, heerlijk, dat wordt genieten. Niet dus, want na een paar maanden kom je erachter, dat hij zich in het begin toch wel iets leuker, beter en mooier voor heeft gedaan, dan het in werkelijkheid is.
Aan de ene kant, heel logisch. Twee mensen die zich tot elkaar aangetrokken voelen, laten zich van hun beste kant zien. Het duale in het geheel is, dat die beste kant die je bij elkaar naar boven haalt, de kant is, die de mens heel graag van en bij zichzelf zou willen zien. Wat je ziet, en meemaakt in het begin, is er dus wel degelijk, maar vaak verstopt onder een laag van angst, die in de loop van de tijd zich meester heeft gemaakt van ons.
Dan zien we na zo ongeveer een half jaar, als we dat mooiste in onszelf gaan loslaten, want dat gebeurt bij iedereen, ineens een ander persoon waarmee we ons hebben gecommitteerd, staan. Het blijkt dat die ander helemaal niet zo stabiel in het leven staat, als die eerst liet zien. Het blijkt dat die nog met veel issues zit en ja, wat nu.
Diegenen die zelf ook niet heel stabiel zijn, gaan door. Die willen koste wat kost het sprookje dat zo fijn aanvoelde weer terug en gaan de ander dan ook vaak helpen. Ze zien niet in dat ze de ander juist niet moeten helpen, ze kunnen de issues van de ander niet oplossen. Maar ze gaan door, zichzelf daarmee ook instabiel maken.
Diegenen die wat steviger in hun schoenen staan, kijken er anders naar. De een is nuchter en zegt, geloof dat ik hier mij van distantieer want hoef er geen bak ellende en drama bij, die nemen afscheid of afstand. Gaan verder met hun eigen leven en zien wel of de ander zijn issues zelf gaat oplossen en er dan misschien wel klaar voor is.
Diegenen die het wel in de gaten hebben, maar moeite hebben met loslaten, die blijven in de relatie. Willen aan de ene kant hun leven niet inleveren en aan de andere kant er voor zorgen dat het toch weer net zo gezellig wordt als voorheen.
Wat je ook besluit, in feite is alles goed, mits je er maar voor waakt je eigen stabiliteit niet in te leveren. Dat is niemand waard. Het inleveren van je eigen stabiliteit, waar je misschien heel hard voor hebt moeten werken, gaat ten koste van alles. Van jezelf, je gezondheid, je financiën, je rust, je concentratie. Je levert als het ware een gedeelte van jezelf in, om die ander in je leven te willen houden en dat gaat dan ten koste van jezelf.
Juist niet doen. Als je er voor kiest het contact te willen voortzetten, de ander niet helpen, daar help je de ander niet mee, dan ziet hij je als zijn moeder of vader en zal die nooit zijn eigen stabiliteit gaan krijgen. Ook niet de ander zielig vinden, daarmee raak je ook je eigen stabiliteit kwijt.
Als je veel om de ander geeft en je wilt iets voor de ander betekenen, blijf stabiel. Dan geef je hem exact wat hij nodig heeft. Jij laat hem zien dat je als mens zoveel innerlijke kracht bezit, dat elke berg vermorzeld kan worden, juist door stabiel te blijven.
Mocht de ander er niet mee aan de slag gaan, dat zie je, dat voel je, dan weet je dat het een verloren zaak is en trek je je terug uit het contact. Geef dat wel aan, dat verdient de ander. Velen sluipen dan weg met stille trom, wat je daarmee zegt, is in feite, ik ben zelf niet klaar voor een relatie, want ik durf mij niet te uiten. Wat je tegen de ander er mee zegt, zak nog maar lekker verder weg in instabiliteit, waarmee je zegt, ik heb helemaal niet om je gegeven, ik wilde je omdat ik een partner wilde.
Als jij zo kunt leven, je stabiliteit kunt bewaken, ben je een rijk mens.
