Communicatie en de keelchakra
Communicatie is heel belangrijk. Communicatie-trainingen zijn sinds enkele jaren als paddestoelen uit de grond gerezen. Ik weet het. Ik heb zelf jaren communicatietrainingen gegeven in dienstverband en in diverse sectoren: voor langdurige werklozen tot hoog opgeleiden.
Wat me elke keer deed verbazen was dat het doel niet zozeer was om werknemers te sensibiliseren om te communiceren vanuit het hart, maar eerder deel uitmaakte van een vooropgesteld concept binnen de specifieke organisaties. Ik liep zelfs vaker aan tegen de bekende driehoek: werkgever-werknemer-klant. Ik miste een heel belangrijk deel in het hele communicatiegebeuren, nl. het communiceren vanuit hartsbewustzijn.
In bedrijven? Communiceren vanuit hartsbewustzijn? Mieke toch. Waarover heb jij het in hemelsnaam? In welk bedrijf ik ook kwam, ik liep toch vaker aan tegen het afkappen van het meest wezenlijke in communicatie, nl. zelf-expressie, transparantie, gelijkwaardigheid, openheid, verbinding en kwetsbaarheid. Waar ik me dan toch durfde te riskeren vederlicht en subtiel openheid in te brengen, kreeg ik de volgende dag het bericht me aan het kader te houden. Anno 2018 ben ik heel blij dat de dingen die ik toen heel sterk voelde, nu heel krachtig aan bod komen in diverse trainingen.
Ik ben zelf heel gefascineerd in iemands stem, hoe iemand praat, hoe iemands klankkleur is, hoe iemands volume is. Ik heb zelf van mijn stem leren houden, want ik had een heel groot complex over mijn stem. Met dat complex was ik niet geboren, zeker niet. Als baby schreeuwde ik zo hard, dat ik buiten de kamer werd gezet. Op de gang. Tot ik stopte met schreeuwen. Was dit de eerste inprint? Zou kunnen. Ik zong en zing nog steeds heel graag, alleen schaamde ik me over mijn stem. Ik zong zo hees als Adamo. Niets mis mee, toch? Adamo had toch een heel speciale bijzondere klankkleur? Voor degenen die Adamo kennen natuurlijk. Het was de manier waarop ik de opmerking kreeg die elke keer als afkeurend binnenkwam. Nou ja, ik was veel te gevoelig, ik voelde het verkeerd. Wist ik veel dat ik als kind hooggevoelig was voor de diverse nuanceringen die in mijn beleving niet klopten.
Gelukkig ging ik naar de muziekschool en zong erop los en vreemd dat ik daar dan te horen kreeg dat ik een heel warme en mooie stem had. Wie had gelijk? Wie kon ik dan vertrouwen? Verwarrend, dat wel.
Ik heb pas in mijn opleiding emotioneel lichaamswerk mijn stem leren waarderen. Er was geen ontkomen aan want er werden regelmatig opnames gemaakt in stemwerk. De eerste keer wou ik absoluut niet luisteren naar de opname, maar dit maakte deel uit van dit parcours. Ik schaamde me werkelijk te pletter en zat vol oordelen. De herhaling van de stemmetjes van zolang geleden kwam als dieven in de nacht terug naar boven.
Mijn keelchakra zat behoorlijk op slot. Dat was dus duidelijk.
Ik schraapte heel dikwijls mijn keel voor ik iets wou zeggen wat niet prettig was voor iemand anders. In plaats van te spreken, voelde ik mijn keel helemaal dichtslaan. Ik kuchte en schraapte alsof ik een roker was. Neen. Dat was het niet.
Werk aan de winkel dus. Vreemd genoeg had ik geen problemen toen ik lesgaf, mijn leerlingen waren overwegend ook nieuwetijdsjongeren met wie ik het echt ook heel fijn had, het voelde heel open, oprecht en vertrouwd. Ik had het gevoel heen en weergeslingerd te worden van de ene wereld naar de andere.
Het diepere stemwerk heeft me mijn stem teruggegeven, omdat het schaamtegevoel veroorzaakt werd door herhaaldelijke reacties en als kind heb je nog niet dat bewustzijn om anders om te gaan met reacties die afbreuk doen aan wie je bent.
Kijk maar eens als je iemand tegenkomt en die moeite heeft om zich te uiten of hij de kin tegen de borst houdt en op een wat verlegen manier zijn keel verbergt. Vaak geeft dit aan dat die persoon heel kwetsbaar is in de keelchakra. De keel wordt vaak geschraapt, omdat ze esoterisch dreigen te stikken in alle ‘waarheden’ die ze hebben moeten slikken. Hun stem heeft vaak een monotone klank. Ze proberen dan wel een bijdrage te leveren aan een groepsgesprek, maar door hun gehakkel worden ze door anderen vaak niet gehoord. Dit zijn zowat aanwijzingen die naar een minder goed functionerende keelchakra verwijzen.
In de meest extreme vorm ontstaat het negatieve archetype van het gemaskerde zelf: niet eerlijk en openlijk emoties kunnen uiten. Ook al is er de wil om bijvoorbeeld een radicaal nee te zeggen, er komt in plaats hiervan een ja. Ik denk wel dat dit voor velen herkenbaar is. Als ik nee zeg, voel ik me schuldig. De mythe van het lieve, brave, volgzame meisje. Hallelujah.
Woede en frustratie stapelen zich op en blokkeren nog verder de keelchakra. Fysiek kan zich dit uiten in de vorm van keelpijn, opgezette klieren, een stijve nek en een slecht functionerende schildklier. Van het laatste ken ik helaas alles. Het zwijgen is echt niet een kwestie van gebrekkige communicatie, maar van een angst aan waarachtige expressie. Hierin spelen heel vaak onderliggende patronen mee die vaak jarenlang een rode draad vormen in iemands leven. Tot het genoeg is geweest. Over het algemeen is het genoeg als er fysieke klachten ontstaan en dan komt het werk. Hoe al die patronen veranderen of blijven we ons liever slachtoffer voelen van het verleden?
Het andere archetype is de communicator en is een spraakwaterval. Je kan hen herkennen aan hun mooie spreekstem, waar anderen graag naar luisteren en kiezen ook meestal een baan waarbij ze veel moeten praten. De congruentie tussen hun zelfexpressie en oprechtheid van het innerlijke zelf maakt de communicator tot een aantrekkelijke persoon. De dingen die ze zeggen en schrijven zijn meestal weloverwogen, heel zelden banaal of grof.
Communicators realiseren zich heel goed dat ze het recht hebben om hun boosheid en gekwetstheid te uiten, maar doen het op een manier die de ander niet kwetst. In hun communicatie met anderen zijn hart en hoofd geïntegreerd. Ze onderkennen heel scherp de macht van het gesproken en geschreven woord, maar omdat ze de verantwoordelijkheid voor hun gevoelens aanvaarden, maken ze van die macht geen misbruik.
Het is een bijzonder intensief proces om vanuit het eerste naar het tweede archetype te transformeren. Van het gemaskerde zelf naar de communicator groeien gaat, mijn inziens, niet zonder slag of stoot. Ik wiebel soms ook nog van het een naar het ander, maar voel wel dat ik meer mijn kracht voel in het tweede archetype. Lijfelijk voel ik per direct als het eerste archetype de overhand dreigt te nemen.
Eigenlijk is de esssentie om in alle omstandigheden, hoe delicaat en kwetsbaar ook, jezelf de ruimte te geven vrij expressief je gevoelens, emoties, verlangens, dromen en wensen te uiten. En al die bijhorende valse stemmetjes die we als onze innerlijke criticus kunnen beschouwen het zwijgen op te leggen. Onze innerlijke criticus is dus weer een input van alles wat we ooit geleerd hebben en niet meer klopt. Moet je dan het kind met het badwater weggooien? Zeker niet. Dat is niet mijn insteek. Maar dat we heel veel mogen herzien, dat is wel heel duidelijk.
Veel liefs
Mieke
www.miekecoigne.com
