Hoe machtig je ook bent niets is machtiger dan de liefde
Het is niet tastbaar, het is niet zichtbaar, en toch is het er overal en altijd en zwaait de belangrijkste scepter waar dan ook, wanneer dan ook. Het is het machtigste wat er is en ongrijpbaar. Dat maakt het zo machtig. Niets kan er tegenop, hoe machtig je ook bent, in welke vorm dan ook.
Alles valt er bij in het niet, dat moment dat je de liefde in je voelt, zoals velen zeggen, met geen pen te beschrijven. Als je het voelt, dan weet je ook dat er niets tegenop kan, dat het op alle fronten zaligmakend is. Dat je er niets voor nodig hebt, om het te voelen en dan begrijp je, doorzie je grootsheid van de liefde.
Dat mogen voelen, geeft zo enorm veel rijkdom, er zijn er maar weinig die dat ultieme gevoel tot zich kunnen nemen. Het zijn vaak diegenen die heel hard hebben geleden eerst, net alsof het je dan is gegund. Niets is minder waar, de liefde kent geen wetten en regels, van pas dan…
Liefde in al zijn glorie zal nooit en te nimmer iemand pijn doen, nooit. Het is de mens zelf die de pijn in de liefde opzoekt, elke keer weer en zich hecht aan die liefde die pijn doet. Bezitterig noemt de liefde dat zelf, maar de liefde laat je je gang gaan, je hebt het nodig, voordat je liefde in vrijheid kunt ervaren. De mens is nog lerend en hecht eerst waarde aan hele andere zaken en belangen.
Het moet eerst zichzelf ten gronde richten, voordat die het principe van echte liefde begrijpt en op de juiste manier tot zich kan nemen. Want het begrijpen en het weten, daar van zegt iedereen die een Mastermedium consulteert, ja ik weet het. Maar het is zo moeilijk om er te blijven, om het te laten beklijven. Te bevatten.
Zou de liefde dan eerst een spel met ons spelen, zou het ons dan eerst op de proef willen stellen? Nee hoor, liefde kent geen beproeving, geen spel, die is oprecht en puur. Het is de mens die de puurheid en oprechtheid eerst negeert en om die reden keihard valt. Ondertussen liefde niet willen zien en willen aanvaarden. Er tegen in gevecht gaan, de verkeerde mensen willen blijven vasthouden. Maar eigenlijk zijn het dezelfde mensen als diegene die er mee in gevecht zijn. Ze zijn er allebei mee in gevecht, ze weten nog niet beter.
Dat komt wel, want elke dag leren we bij, elke dag groeien we naar liefde toe. Daar zorgt de liefde zelf voor en hoeven we niets voor te doen. En toch doe je het allemaal zelf. Door elke keer opnieuw je neus te stoten. Door elke keer opnieuw een partner toe te laten en de liefde voor jezelf te negeren. Je er aan te gaan hechten, zonder de tijd te nemen of dit wel echte liefde is.
De liefde is het machtigste wat er is, het stijgt boven werkelijk alles en iedereen uit. Allemaal moeten we er op een gegeven moment aan gaan geloven, dat de liefde ons op een verkeerde manier in de greep heeft. Dat we dachten dat alles draaide om de liefde van een ander, om bezit. Daar deden we ons best voor, hebben we naar gezocht en uitgekeken.
Daar hebben we ons aan verbonden, die hebben we vertrouwt, we hebben ons er aan gecommitteerd, omdat we dachten dat de liefde er in zijn zuiverste vorm was. Maar we komen er achter, door tegenslag, dat die liefde pijn geeft en toch niet zo oprecht bleek te zijn, als we eerst dachten.
Dan worden we eerst boos op de ander, dan gaan we die ander haten en kunnen we die wel iets aandoen. Dan worden we geconfronteerd met de pijn uit onze kindertijd en dan komen we erachter wat echte liefde is.
Dan stoppen we met haten, dan gunnen we iedereen wat we zelf ervaren, hoe machtig echt liefde is. Dan willen we de boodschap rond spreiden en daar hoeven we niets voor te zien. We hoeven alleen maar liefde te zijn.