Pas als je iets heftig meemaakt zie je de waarde van het leven

Het klinkt als een cliché, pas als je iets heftigs hebt meegemaakt, dan zie je ineens heel goed de waarde van het leven en begin je jezelf ook meer op waarde te schatten. Pas als je iets heftig meemaakt, zie je de waarde van het leven

Het klinkt als een cliché, pas als je iets heftigs hebt meegemaakt, dan zie je ineens heel goed de waarde van het leven en begin je jezelf ook meer op waarde te schatten. Waar eerst de nadruk ligt op goed te presteren en dan is dat met name op het vlak van werk, kom de nadruk na een heftig iets mee gemaakt te hebben, te liggen op hele andere vlakken.

Dan is het werk ineens helemaal niet zo belangrijk meer als wat we altijd hebben gedacht. Dan zien we dat het leven nog zoveel meer inhoudt dan elke dag onze hele ziel en zaligheid inzetten voor een baas.

Is eigenlijk gek, dat een mens zijn leven is gericht op het werken en daar voor wordt klaargestoomd. Door te leren lezen, schrijven, een vak te leren. Daarna begint het echte leven. Het geld verdienen, het hebben van een relatie er zelf invulling aan mogen geven aan het leven. We geven dus eerst heel veel waarde aan iets waaraan we eigenlijk helemaal geen waarde aan zouden moeten hechten, althans velen.

Werk is maar werk en meer is het niet. Je verdient er je brood mee, onderdak en hopelijk geeft het ook de ruimte jezelf af en toe eens te kunnen verwennen, in de vorm van een welverdiende vakantie. Zie je welverdiend, want je hebt alles wat je in je hebt, alle tijd die je hier op aarde mag doorbrengen gegeven aan een doel. Je werk, daar draait vaak een mens zijn leven om. Maar mag daar een mensleven van afhangen?

Eigenlijk niet, dat gaan we pas zien op het moment dat ons iets heel heftigs overkomt, en daar worden we door wakker geschud. Dan telt dat werk ineens helemaal niet meer en vraag je je af, waar ben ik eigenlijk mee bezig geweest. Ik heb weet ik hoeveel jaar weggegooid, weggegeven aan een ander. Wie heeft dit bedacht?

Je hebt niet alles weggegooid, je hebt er ook heel veel plezier aan beleefd, je hebt er ook heel veel van geleerd, maar je komt er wel achter nu, dat er meer is in het leven.

Het is helaas de mens zelf die dit zo heeft bedacht en we doen er allemaal even vrolijk aan mee. We moeten wel, willen we een recht van bestaan hebben. Althans dat is wat we denken, wat ons wordt meegegeven. En dan, dan gebeurt er iets, wat het werk ondergeschikt maakt. Je totaal niet meer er mee bezig bent en je met allerlei vragen jezelf bestookt.

Hoe heb ik zo dom kunnen zijn, dat zo belangrijk te hebben gemaakt in mijn leven. Vaders van kinderen die ineens inzien dat ze hun kinderen niet groot hebben zien worden. Moeders die naar hun kinderen toe altijd chagrijnig en kortaf waren, omdat ze het te druk hadden en daarmee hun kinderen te kort hebben gedaan, en met een schuldgevoel rondlopen.

Als je er achter komt dat al die aandacht die je aan het werk gegeven hebt, niet de juiste balans kende? Dan sta je voor een hele mooie verandering.

Hoe je verder kunt, is op zoek gaan naar meer balans in je leven. Dat kan betekenen minder werken, met gevolg minder te besteden, maar dat zou je zo maar eens veel gelukkiger kunnen maken. Het geeft namelijk je ook veel meer rust als je minder werkt, de druk kan daardoor lager worden.

En dat kan nog best wel eens lastig zijn, want je bent er zo gewend aan geraakt, dat je iets moet met die druk die je nog steeds in jezelf ervaart.

Het aanpakken daarvan, kun je het beste doen met een coach, een counselor die je kunt vinden op de betere spirituele hulplijn Mastermedium.