Het zal wel weer aan mij liggen
En daar sta je dan, de mond gesnoerd, of juist nog bozer. Het is zo’n zin die helemaal niets toevoegt, zo’n enorme dooddoener, waardoor het gesprek, nou ja gesprek, compleet in het niet valt. Beide partijen elkaar de rug toekeren, zo van, zoek het maar uit, ik ga.
Alles blijft onuitgesproken naar elkaar, er is een bepaalde sfeer die niet doorbroken kan worden. Ja, soms dan kunnen ze weer lachen met elkaar, maar voor even. Daarna gaan ze allebei weer hun eigen weg. Er is sprake van een bepaalde onmacht, niet bij machte te zijn de impasse waarin ze terecht gekomen zijn, samen te kunnen doorbreken.
Ik heb het altijd gedaan, het ligt altijd aan mij, stop maar met het geven van allerlei argumenten. Ik hoor ze niet eens meer. Alles wat ik doe, is toch niet goed, jij weet het altijd beter. Het ligt aan mij, het ligt altijd aan mij. Teleurgesteld, boos, gefrustreerd laten ze elkaar los. Ze willen dit allebei niet, dat zie je gewoon, maar hoe dan wel?
Waar gaat het mis, als een van de twee regelmatig het boetekleed aantrekt en aangeeft dat het aan hem ligt. De ander wordt dan vaak nog bozer en schreeuwt nog na, ja ga maar, ga maar naar je vrienden. Daar kun je wel mee lachen, daar kun je wel gezellig doen. Hier zit je op de bank met een gezicht dat op onweer staat.
Jaren kunnen ze dit volhouden, het sluipt er in, allebei zijn ze niet gelukkig, en het kan zelfs zo gewoon worden, dat ze niet beter meer weten. Ze zijn ver verwijderd van zichzelf geraakt. Hun hart is afgesloten, niet alleen voor elkaar ook voor zichzelf. Allebei kijken ze naar elkaar, verlangen ze iets van elkaar, maar wat dat is en hoe ze daar moeten komen?
Er is een oplossing. Een goed gesprek met een medium of paragnost. Die gaat je vertellen hoe je samen weer in verbinding kunt komen. Hoe je hier doorheen kunt gaan. Wat er ontbreekt is, aangeven wat jij zelf diep van binnen voelt. Wat de houding van de ander met je doet. Alleen voel je dat niet meer, daar ben je voor afgesloten.
Zodra de ander zegt, het zal wel aan mij liggen, dan zeg je tegen de ander. Nee, het ligt ook aan mij. Ik geef niet aan wat ik diep van binnen voel, waar ik mee zit. En als ik je dat niet vertel, en alleen maar tegen je sta te schreeuwen, dan snap ik dat je wilt dat het ophoudt. Het ligt aan mij, ik wil dolgraag aan je vertellen wat ik voel, maar op de een of andere manier lukt het me niet.
Als je dit rustig kunt zeggen, zul je zien, dan gaat de ander naar je luisteren. Dan hoort je partner ineens, wacht even, het ligt niet altijd alleen maar aan mij. Ik hoor haar nu zeggen, dat ook zij er aan meewerkt. Doordat je rustig de woorden uitspreekt, doordat je nu vanuit jezelf aan het praten bent, zal je partner blijven staan en luisteren.
De volgende stap is gaan leren voelen wat je diep van binnen voelt. Daar zit nu een laag overheen als bescherming. Die laag ben je in de loop van de tijd gaan gebruiken, om maar geen pijn meer gedaan te worden. Het effect van die bescherming is, dat je afgesloten bent van je echte gevoel, daar ontstaat de strijd tussen partners door en druipt de een af, met de zin, het zal wel weer aan mij liggen. Dan is die in ieder geval er vanaf.
